Strona Główna Aktualnoœci Towarzystwo Muzeum Przyrody Drozdowo Lutosławscy Roman Dmowski Kontakt Herb

LUTOSŁAWSCY

 

 

   Kliknij, aby obejrzeć Drzewo Genealogiczne Rodziny Lutosławskich.

 

Herb Jelita       Od 1786 roku, czyli od ślubu Franciszka Lutosławskiego, syna Jana, z Antoniną Burska, gniazdem rodzinnym łomżyńskiej linii rodu Lutosławskich było Drozdowo. Ród ten pochodził z sieradzkiego i pieczętował się herbem Jelita.

      Synem Franciszka i Antoniny Lutosławskich był Wincenty Jakób (1793 - 1855). Był absolwentem Szkoły Prawa i Administracji. Początkowo gospodarował w Rembielinie i niemal do końca życia był członkiem Rady Parafialnej w Chorzelach. Po ślubie z Józefą Grabowską osiadł w Drozdowie. Mieli czworo dzieci:

 

Edward Emilia

Edwarda (1816 - 1867), właściciela Rembielina, ożenionego z Celiną Gawrońską ze Szławant,
Zofię Józefę ur. w 1819 r., która wyszła za Franciszka Grabowskiego z Dobratycz,
Emilię Antoninę, ur. w 1820 r. późniejszą Mieczysławową Gawrońską
oraz
Franciszka Dionizego (1830 - 1891), dziedzica Drozdowa.



      Wincenty Jakób był szczerym patriotą. Gospodarował zmagając się stale z brakiem gotówki i kiepskim zdrowiem, jednak ogromnie dbał o wykształcenie swych dzieci. Zachowane listy do najmłodszego z nich, Franciszka, świadczą o tym niezbicie.


Franciszek       Franciszek Dionizy, absolwent Instytutu Agronomicznego w Marymoncie, człowiek niezwykle inteligentny, energiczny i pracowity, objął majątek po śmierci swego ojca w 1855 r. Wprowadził nowoczesne metody gospodarowania, poznane na studiach i praktykach w Polsce i za granicą, rozwinął mleczarstwo i zbudował browar, z którego piwo otrzymywało najwyższe nagrody na wystawach światowych. W ciągu kilku lat doprowadził Drozdowo do rozkwitu, który pozwolił na wykształcenie sześciu wybitnych synów. Był fundatorem kościoła w Drozdowie.
Z małżeństwa z Marią Szczygielską urodziło się dwóch synów: Wincenty i Stanisław.
Z poślubioną po śmierci Marii, jej siostrą Pauliną dorosłości doczekało czterech synów: Marian, Jan, Kazimierz i Józef.

 

Wincenty

      Wincenty Lutosławski (1863 - 1954) był najstarszym synem Franciszka i Marii ze Szczygielskich. W 1885 r. uzyskał na Uniwersytecie w Dorpacie stopień kandydata w zakresie chemii, a w 1886 r. w zakresie filozofii. W 1887 rozpoczął studia nad Platonem i uzyskał magisterium z filozofii. Następnie pracował w Moskwie, Londynie i Kazaniu, gdzie dostał docenturę na Uniwersytecie i w Hiszpanii. W 1899 r osiedlił się z rodziną na kilka lat w Krakowie, gdzie wykładał na Uniwersytecie Jagiellońskim. Ich dom był miejscem spotkań literatów, artystów i działaczy narodowych. Wincenty Lutosławski stał się aktywnym członkiem Ligi Narodowej, założył Koło Filaretów oraz pismo Eleusis stowarzyszenia Eleuteria. Prowadził niesłychanie aktywne życie naukowe i pedagogiczne. Jeździł z wykładami niemal po całym świecie. W 1913 r założył tzw. Kuźnicę w Chateau Barby we Francji, z której korzystało wielu rodaków. W czasie Traktatu Wersalskiego opracowywał ekspertyzy dla delegacji polskiej. Po zakończeniu wojny został profesorem na Uniwersytecie Wileńskim. Po przejściu na emeryturę, po krótkich pobytach w różnych miejscach i krajach, osiadł w Krakowie, gdzie jeszcze w latach 1946-48 wykładał na Uniwersytecie Jagiellońskim. Sofityna
      Z małżeństwa z hiszpańską poetką, Sofią Casanovą, Wincenty Lutosławski zostawił trzy córki: Marię (1888 - 1979), która wyszła za Mieczysława Niklewicza, Izabelę (1889 - 1972), zamężną z Romualdem Wolikowskim oraz Halinę (1897 - 1989) późniejszą Czesławową Meissnerową. Z drugiego związku, z Wandą Peszyńską, urodził się syn Wincentego Tadeusz (1913 - 1998), który w czasie wojny przezwał się na Aleksandra Jordana i tak pozostał, oraz córka Janina (1922 - 2006), doktor filologii angielskiej.

 

 

 

Stanisław       Stanisław (1864 - 1937) - skończył studia rolnicze w Halle i po śmierci ojca objął prowadzenie majątku drozdowskiego. Ożeniony z Marią Jabłońską, mieszkał w Dolnym Dworze, dzisiejszym Muzeum Przyrody. Rozwijał działalność społeczną. Założył w Łomży średnią Szkołę Handlową (1906) i Syndykat Rolniczy, był działaczem organizacji ziemiańskich, m. in. stał na czele Łomżyńskiego Oddziału Banku Ziemian i Łomżyńskiego Oddziału Związku Ziemian. W Drozdowie zorganizował ochronkę dla dzieci w wieku przedszkolnym i przyczynił się do budowy szkoły. Był prezesem Rady Parafialnej w Drozdowie. Obdarzony praktycznym zmysłem prowadził w kierowanych przez siebie instytucjach racjonalną i pożyteczną działalność.

Marian       Marian (1871 - 1918) - inżynier mechanik po politechnice w Rydze, uzyskał też dyplom inżyniera elektryka na politechnice w Darmsztadzie - zainstalował pierwszą niewielką elektrownię dla bloku domów w Warszawie, wprowadzał nowe techniki elektrotechniki jak np. prąd trójfazowy, założył fabrykę kas ogniotrwałych "Grafit", w 1900 r. zainstalował, pierwszą w kraju, elektrownię napędzaną silnikiem spalinowym Diesla dla zespołu hotelu Bristol. Pisał artykuły i wykładał elektrotechnikę w Szkole Mechaniczno - Technicznej H. Wawelberga i S. Rotwanda. W 1902 r. założył biuro techniczne rozszerzając swoją działalność na budownictwo, w szczególności żelbetnictwo. Budował stropy żelbetowe w Warszawie, potem pierwszy dom takiej konstrukcji przy ulicy Solec, kościół św. Zbawiciela w Wilnie, i wiele innych. W tej dziedzinie również prowadził wykłady i kursy, a także publikował artykuły.
Maria i Marian       Marian Lutosławski był zapalonym społecznikiem. Oprócz działalności w Stowarzyszeniu Techników i innych organizacjach zawodowo - gospodarczych, był m.in. współtwórcą Macierzy Szkolnej i działaczem Narodowej Demokracji, był jednym z inicjatorów założenia Komitetu Obywatelskiego i Polskiego Komitetu Pomocy Sanitarnej na początku I wojny światowej. W 1915 r. został delegowany jako pełnomocnik Centralnego Komitetu Obywatelskiego i PKPS do Moskwy. Organizował tam pomoc dla ludności polskiej wysiedlanej z Kongresówki, polskie szkoły, warsztaty, szpital, ośrodki pomocy i opieki, a w późniejszym czasie powrót ludzi do kraju. W 1918 r. Marian został aresztowany pod zarzutem działalności kontrrewolucyjnej i rozstrzelany bez sądu.
      Z małżeństwa z Marią Zielińską zostawił dwóch synów Franciszka i Zbigniewa oraz dwie córki Hannę późniejszą Andrzejową Zalewską oraz Zofię.

Jan       Jan (1875 - 1950) doktor nauk rolniczych po studiach w Rydze, Lipsku i Halle. W latach 1906 - 1907 był redaktorem Przeglądu Rolniczego. Następnie gospodarował w swoim majątku Pączkowizna (dzisiejsze Czaplice). Od początku XX w. aktywnie pracował w Towarzystwie Rolniczym w Łomży, wygłaszając referaty i udostępniając swój księgozbiór dla propagowania wiedzy rolniczej. W 1910 r. Jan Lutosławski objął redakcję Gazety Rolniczej, tygodnika poświęconego technice, produkcji rolniczej i obronie interesów gospodarczych ziemian, a także zapoznającego czytelników z osiągnięciami światowego rolnictwa. Po II wojnie światowej opracowywał zagospodarowanie Ziem Odzyskanych, od czego go jednak szybko odsunięto, a wiele jego mądrych postulatów nie doczekało się realizacji. Z małżeństwa z Wandą z Krybut Daszkiewiczów, I voto Adamową Woyzbunową, miał syna Szczęsnego Bogdana, który zginął w Oświęcimiu zostawiając dwoje dzieci.

Kazimierz       Kazimierz (1880 - 1924) - doktor medycyny i św. Teologii, lekarz, pedagog, ksiądz, współtwórca Harcerstwa Polskiego, autor Krzyża Harcerskiego, poseł na Sejm w Niepodległej Polsce. W czasie pobytu w Anglii w 1904 r. zapoznał się z ideałami ruchu skautowego tworzonego przez gen. Roberta Stephensona Smytha Baden - Powella. Po powrocie do kraju pracował nad przystosowaniem poznanych zasad dla potrzeb młodzieży polskiej. Współpracował ściśle ze swymi przyjaciółmi Olgą i Andrzejem Małkowskiemi. Swoje podręczniki i artykuły dla harcerzy podpisywał jako x. Jan Zawada, Instruktor skautowy, Kapelan skautów lub Kapelan obozowy. W 1906 r. jako rekonwalescent po przebytej gruźlicy w Zakładzie dr Tarnawskiego w Kosowie założył dla dzieci kuracjuszy tzw. wakacyjną drużynę "Dzieci Kosowskich" W 1907 roku Kazimierz Lutosławski wspólnie z ks. Janem Gralewskim zorganizował czteroletnie Ognisko Wychowawcze Wiejskie w Starej Wsi pod Nowomińskiem. W programie szkoły było dużo elementów pracy skautowej, a celem jej było wykształcenie dzielnych obywateli Polski i kościoła katolickiego. W czasie wakacji 1911 roku, przebywając w Drozdowie, założył dwa zastępy "Kruki" i "Czajki" zrzeszające dzieci z rodziny Lutosławskich i ich przyjaciół. Członkowie tych zastępów dali początek zastępom tworzonym w Warszawie przy szkole E. Konopczyńskiego i późniejszej drużynie im. księcia Józefa Poniatowskiego.
Krzyz Harcerski       Po święceniach kapłańskich otrzymanych we Fryburgu w Szwajcarii został prefektem szkół warszawskich i z wielką energią oddał się pracy w harcerstwie. Pięknie śpiewał, był świetnym mówcą i zawsze miał mnóstwo pomysłów więc trudno się dziwić, że młodzież patrzyła w niego jak w tęczę, a propagowana przez niego praca nad sobą owocowała wspaniałym pokoleniem dzielnych Polaków. Ksiądz Lutosławski działał w harcerstwie do czasu konferencji zjednoczeniowej, w dniach 1-2 listopada 1918 roku, w czasie której wszystkie organizacje harcerskie z zaboru pruskiego, Małopolski, Rusi i Rosji, Królestwa Kongresowego i Litwy złączyły się w Związek Harcerstwa Polskiego. Współpracował nad projektem statutu ZHP. Krzez Harcerski 2
      Na tejże konferencji zatwierdzono Krzyż Harcerski jego projektu, nadawany już od 1913 r. skautom warszawskim. Ksiądz Kazimierz Lutosławski był niewątpliwie jednym z głównych ideologów ruchu skautowego w Polsce. Charakterystyczne dla polskiego harcerstwa były idealizm, poświęcenie, służba narodowi połączona z zabawą, ćwiczeniami fizycznymi i koleżeństwem. Od 1919 roku ksiądz Lutosławski poświęcił się pracy politycznej jako poseł na Sejm Ustawodawczy. W dniu 5 stycznia 1924 roku w wyniku ciężkiej szkarlatyny odszedł na Wieczną Wartę.
       Z okazji 70 rocznicy śmierci ks. Kazimierza Lutosławskiego, w dniach 14 - 18 stycznia 1994 r. odbył się I Zlot Dh. Szarego, podczas którego, staraniem 36. Łomżyńskiej Harcerskiej Drużyny Pożarniczej "Wigilowie" im. Mariana Wojciecha Śmiarowskiego - Rawicz, wraz z działającej przy niej Poczcie Harcerskiej 101 Łomża, wmurowano na płycie grobowej księdza kopię Krzyża Harcerskiego, drugą zaś przekazano do Muzeum Przyrody w Drozdowie. W imprezie wzięło udział 14 drużyn harcerskich z Hufca Ziemi Łomżyńskiej i Hufca w Kolnie.
       Od 1995 roku. w pierwszy weekend marca, odbywają się coroczne Zloty Druha Szarego dla uczczenia Jego kolejnych rocznic urodzin, a z każdym rokiem bierze w nich udział, oprócz Harcerstwa Łomżyńskiego, coraz więcej drużyn z różnych stron Polski; między innymi z Wrocławia, Otwocka, Łochowa, Ostrowca Świętokrzyskiego, Radomska, Skawiny, Stalowej Woli, Krakowa, Siemiatycz, Golubia-Dobrzynia, Mrągowa, Gdańska, Zambrowa, Kolna, Długoborza itd.
       Organizator i komendant kolejnych Zlotów, hm. Henryk F. Karwowski HR zgromadził wiele materiałów dotyczących życia i działalności Kazimierza Lutosławskiego i z niezwykłym zapałem popularyzuje postać twórcy Krzyża Harcerskiego oraz idee pracy skautowej.
       W jego Rozkazie specjalnym L.2 z 4 marca 1995 r. do uczestników II Zlotu Druha Szarego czytamy m.in. o zawołaniu "Czuwaj"

czuwajcie przede wszystkim sami nad sobą, abyście nie byli winni życia bez celu i sensu; czuwajcie nad tym, aby wasza harcerska godność i przyrzeczenie jakie złożyliście, jaśniały szczerym blaskiem; czuwajcie w służbie Bogu i ojczystego kraju, który was wydał i któremu wszystko zawdzięczacie; czuwajcie i nieście zawsze chętną pomoc bliźnim i potrzebującym”

      Podczas V Jubileuszowego Zlotu dh. Szarego, który odbył się w dniach 6 - 8 marca 1998 roku w Szkole Podstawowej w Drozdowie zainaugurowano obchody 80-lecia krzyża harcerskiego jako odznaki ogólnopolskiej. Miejsce spotkań - hol szkolny udekorowany był w tablice dot. rodu Lutosławskich, dh. Szarego i sponsorów. 

 

Druhny i Druhowie!
Wszystkich, którzy noszą Krzyż Harcerski, bez względu na przynależność organizacyjną, zapraszam do udziału i współtworzenia kolejnych Zlotów odbywających się w pierwsze weekendy marca.
Wszelkie niezbędne informacje o programie, zadaniach przed rajdowych, obowiązujących dokumentach, są w każdej chwili dostępne - prześlę je drogą internetową lub tradycyjną pocztą.
To tylko dzięki wielkiemu zapałowi wielu z Was i tylko dzięki Wam, Druhny i Druhowie i Waszej wielkiej determinacji i zaangażowaniu, Zloty te od 2008 roku stały się OGÓLNOPOLSKIMI!!!

Serdecznie pozdrawiam

                   – z błękitnym niebem ! – Czuwaj !

                               hm. Henryk F. Karwowski HR

e-mail: ph.zhp101lomza@onet.eu   lub  zlot.szarego@wp.pl 

adres Skr.poczt.78
18-400 Łomża 1

tel. kom: 693 182 997  


Józef       Józef (1881- 1918) - z wykształcenia rolnik i filozof - działacz narodowy i społeczny w organizacjach ziemiańskich i ludowych. W latach 1908-1915 administrował Górnym Drozdowem i browarem. Brał aktywny udział w życiu kulturalnym i społecznym łomżyńskiego. Organizował przedstawienia, prowadził kursy rolnicze propagując spółdzielczość. W lecie 1915 roku został zmuszony do opuszczenia Drozdowa. Dołączył do swych braci w Moskwie i został przedstawicielem Centralnego Komitetu Obywatelskiego w Riazaniu. Aresztowany w kwietniu 1918 r. został rozstrzelany 5.IX.1918 r. Z małżeństwa z Marią Olszewską miał trzech synów: Jerzego, Henryka i późniejszego znanego kompozytora - Witolda.

Witold

 


 

Bracia Lutosławscy

      Tych sześciu braci Lutosławskich działających w różnych dziedzinach łączyło ogromne umiłowanie Kraju czemu dawali świadectwo całym swoim życiem.

do Do górygóry

 
Projekt pierwotny strony powstał dzięki design:::iris
Obecnie wszelkie uwagi proszę zgłaszać do Olgierda Witkowskiego